Depresyona girdi 56 gün uyudu

Samsun’da yaşayan 26 yaşındaki genç bayan, sırf depresyon geçmişi bulunmasına karşın şuur kaybı şikâyetiyle birinci olarak ilçe hastanesine getirildi.

Bilinci kapalı formda hastaneye kaldırılan genç hasta burada 32 gün boyunca hastanede yatırıldı. Hastaya sayısız tetkik yapıldı lakin neden bir türlü uyanmadığı, gözlerini açmadığı, konuşmadığı anlaşılamadı. Sonrasında hasta Ondokuz Mayıs Üniversitesi(OMÜ) Tıp Fakültesi Hastanesi sevk edildi. Burada OMÜ Tıp Fakültesi Dahili Tıp Bilimleri Kısmı, İç Hastalıkları Anabilim Kolu Dr. Öğr. Üyesi Özgür Kılıç tarafından hasta ağır bakımda izlenmeye başladı.

Hastanın 56 gün boyunca hiçbir uyarıyı yanıtlamadığını söyleyen Dr. Öğr. Üyesi Özgür Kılıç, “Bize sevk edildiğinde ağır bakımda izlemeye başladık. Hasta gözlerini açmıyor, ağrılı uyaranlara dahi cevap vermiyor, adeta kaskatı kesilmiş biçimde yatıyordu. Tüm nörolojik, metabolik, enfeksiyöz, toksik ve endokrin tetkikler olağandı. Sayısız ihtimali dışladık lakin nedenini bulamadık. Organik bir bozukluk yoktu fakat hasta adeta ‘donmuş’ üzereydi. O noktada bunun psikiyatrik bir durum olabileceğini düşündük. Durumu psikiyatri, nöroloji ve ağır bakım uzmanlarının ortak değerlendirdiği bir kurul ile ele aldık. Tüm bulguları birlikte kıymetlendirerek, bunun bir katatoni tablosu olabileceğine karar verdik. Katatoni, birtakım ağır psikiyatrik hastalıklarda görülebilen ve kişinin konuşmaması, hareket etmemesi, etrafla tüm bağını koparması üzere belirtilerle ortaya çıkan bir durumdur. Bilhassa ağır depresyonlarda bu tablo gelişebilir. Dışarıdan bakıldığında şuuru kapalı üzere görünür lakin aslında içeride bir cins ‘donma hali’ yaşanır. Literatürde bu kadar uzun süren katatoni hadiseleri bildirilmiştir lakin bu kadar ağır ve tedaviye gecikmiş olgular epey enderdir. Biz de bu tabloya geç kalmadan müdahale ettik. EKT (elektrokonvülsif terapi) tedavisine başladık. 56. gün, 5. seansın akabinde bir sabah gözlerini açtı. Bize baktı, yemek yedi. O anı tanım etmek sıkıntı. Bu olay bize şunu gösterdi: Depresyon yalnızca üzgün olmak değildir. Bazen insanı büsbütün susturabilir, durdurabilir. Bu, sırf tıbbi değil, tıpkı vakitte insani bir umut öyküsüydü. Bilimin, grup çalışmasının ve sabrın zaferiydi” dedi.